ตามปกติแล้วจิตไม่ชอบอยู่เป็นที่ ชอบคิดโน้น ชอบคิดนี้
เป็นเรื่องเล็กบ้าง เป็นเรื่องใหญ่บ้าง
เป็นเรื่องชอบใจและไม่ชอบใจ
เป็นเรื่องความสุขใจและความทุกข์ใจและคิดไปในเรื่องที่ไม่มีสาระ เลื่อนลอย
ไม่มีจุดหมายปลายทาง ทั้งตัวเองก็ไม่รู้ว่าจิตคิดไปในเรื่องไหนบ้าง และชอบคิดไปในเรื่องนอกตัว
เหมือนกับลูกตาที่ดูอยู่แต่ภายนอก จิตถ้าไม่มีอุบายแล้วก็จะไม่อยู่กับที่
ฉะนั้น จึงหาคำบริกรรมอย่างใดอย่างหนึ่งมาเป็นอุบายให้จิตได้อยู่ และมีสติสัมปชัญญะเป็นพี่เลี้ยงกำกับอยู่เสมอ
ถ้าสติเผลอ จิตก็เล็ดลอดออกหนีไปเสีย กว่าสติจะรู้ทัน จิตได้ออกไปเล่นอยู่กับสิ่งภายนอกเสียแล้ว
หลวงพ่อทูล ขิปฺปปญฺโญ วัดป่าบ้านค้อ ต.เขือน้ำ อ.บ้านผือ จ.อุดรธานี
บทความธรรมะนี้ จะเน้นสอนประกอบในเรื่องการทำสมาธิ ซื่งจะปฏิบัติอย่างไรให้ใจนิ่งสงบ และได้สอนถึงจริตของจิต ไว้ว่าเป็นอย่างไร ให้ได้รู้เท่าทัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น